| Mare tenebrarum
Przyjechał... Rozproszył na chwile moje ciemnosci. Ale tylko na chwile. Slonce swiecilo dziisaj tak mocno, a ja znow czulam sie jakbym bladziła w mroku. Jakby wszystko mialo sie zaraz rozproszyc, peknac jak mydlana banka. I zniknac.
Siedzialam, smialam sie, zartowalam, a w glebi duszy myalam ochote plakac w nieboglosy jak dziecko, ktoremu odmowiono zakupu zabawki.
Znowu sie rozsypuje. Znowu sie glodze. Znowu maltretuje siebie chorymi mysliami. Kiedy to sie wreszcie skonczy...?
Moze kiedys po prostu znikne... |